همین چند روز است که 11 ساله شده ایم. رفیقم، سنگ صبورم، وبلاگ همپای من، ممنون به خاطر بودن هات.
ممنونم از همه کسانی که باعث شدن که وبلاگ بسازم.
ممنونم از همه کسانی که باعث شدن که وبلاگ نویس بمانم.
ممنون از همه کسانی که در دوره های مختلف، همراهم بودن و با متن هام خندیدند و گریه کردن. ممنون به خاطر همه دلداری هاتون. شما بهترین اید
فکر می کنم در همه این سال ها لک و لوک به رشد فکر می کردم. به پیش رفتن. چالش ها، شادی ها و همه و همه کسانی که آمدند و رفتن و نماندن و اما در ذهن من هستن. به اونها که هنوز هم سنگ صبور اند و با هم قدم برمی داریم. به اونها که تازه اومدن و داریم پیش می ریم. به همه و همه فکر می کنم و باورش سخته که 11 سال گذاشت. دارم به این فکر می کنم که شاید اگر بیشتر می جنبیدم در جاهای بهتری بودم. شاید هم باید همین مسیر رو برای رسیدن به رویاهام و اهدافم، طی می کردم. اما فکر می کنم که هنوز دیر نیست. و می شه باز هم جانی دوباره گرفت و دوباره پیش رفت و قدم برداشت برای رسیدن به رویاهایی که الان اهدافم هست. یادم هست که رویاهام که روزهایی براتون تعریف می کردم، در ذهنم بود، و الان دارمشون. و الان رویاهای دیگری دارم؛ و البته برخی از رویاهای قدیمی هنوز هم هست. آدمیست دیگر! پله پله پیش می رود. شاید اگر این هدف گذاری ها نبود، امیدی هم به ادامه برای آدم باقی نمی موند.
به نظرم دیگه وقت اون شده که رویاهام رو به هدف تبدیل کنم و قدمی نو بردارم. باشد که در آینده ی نزدیک ونزدیک تر حقیقت بشن،و جز خاطراتی شیرینی بشن که روزی بهشون رویا می گفتم. :)
باشد تا رستگار شویم.
مانا باشید تا همیشه و همیشه
دوستتون دارم رفقا :)
هم ,فکر ,کنم ,کسانی ,پیش ,شاید ,فکر می ,همه کسانی ,می کنم ,کسانی که ,از همه
درباره این سایت